BEVALLEN DOE JE ZO!?

“We may just be humans, but mama-humans are warriors”

Allebei mijn kinderen zijn geboren met een keizersnede. Bij de eerste is het in de verste verte niet in mij opgekomen dat een keizersnede een optie zou kunnen zijn. Misschien heel naïef, maar mijn zwangerschap kon zo uit een boekje komen, dus waarom mijn bevalling dan niet.

Mijn bevalling verliep uiteindelijk heel anders dan ik had bedacht. Nou ja, ik had eigenlijk helemaal niks bedacht.
Ben werd ruim 24 uur na de eerste weeën met een keizersnede geboren. Op dat moment dacht ik, of beter gezegd, kon ik alleen nog maar denken: “Prima. Als hij maar komt” Mijn lichaam was ko en ik ook.

Wat het achteraf met mij heeft gedaan en welke nasleep het zou krijgen, daar had ik op dat moment nog geen enkel idee van.
Toen Ben geboren werd, liet de zuster het doek voor mijn hoofd even vallen. En daar was HIJ! Dat kleine murmel dat 9 maanden in mijn buik had gezeten, 24/7 bij mij was waar ik ook heen ging. Dat mannetje dat zo vaak de hik had terwijl hij in mijn buik zat en die op het einde liever nog even in mama’s buik wilde blijven zitten. Zo onwerkelijk, dit wad mijn zoon …. Het moment dat ik hem zag was van korte duur. Het doek ging weer omhoog en mijn zoontje verdween. Even later, ik heb geen idee hoeveel tijd daar tussen heeft gezeten, zag ik hem nog heel even op een afstandje en ik hoorde iemand zeggen: “hij gaat nu even met papa mee naar boven. En als jij klaar bent, dan komen papa en Ben weer naar beneden.” Ik was te moe, te versuft, te “ver weg” om er iets van te vinden, denken of zeggen … denk ik.

Nadat alles weer gehecht was lag ik op de recovery te wachten. Zo moe en ik voelde me eigenlijk helemaal niet fijn. Alles voelde zo onwerkelijk. Mijn man en Ben kwamen maar niet en ik zag de tijd verstrijken. Ik voelde me alleen, moe en leeg. Mijn telefoon had ik niet bij mij, want daar had de zuster foto’s mee gemaakt en later aan mijn man mee gegeven.

Ruim 1,5 uur kreeg een zuster in de gaten dat ik nog steeds alleen lag en dat er ergens iets mis moet zijn gegaan. Ze waren ons op beide plekken vergeten. Mijn man en Ben aan het wachten op mij en ik op hun.
Ruim 24 uur bevallen, ruim 36 uur wakker, een buikoperatie verder en ruim 1,5 uur sinds dat mijn zoontje geboren was, lag hij dan eindelijk in mijn armen.

Pas een hele poos later, ik denk maanden later, drong steeds meer tot mij door wat er sinds de geboorte van mijn zoontje van binnen aan mij knaagde: ik had het niet goed gedaan. Ik had het anders moeten doen; me beter moeten voorbereiden op de bevalling; een keizersnede is niet echt bevallen; er klopt iets niet met mijn lichaam; ik had ze moeten verbieden om mijn zoontje meteen mee te nemen … voor mijn gevoel had ik een extreem slechte start als moeder gemaakt en dat was ook mijn eigen schuld.

Maar hoe moest ik het dan goed maken? Hoe kon ik dit “recht” zetten, want ik had gefaald.

Nog geen week later, waarvan ik er 3 in het ziekenhuis heb gelegen, wat trouwens standaard is, zat ik weer op de fiets. Ik ging boodschappen doen. Dat ik een pittige bevalling had gehad en een flinke buikoperatie vond ik “bijzaak”.

Terwijl een keizersnede echt geen makkelijke manier van bevallen is. En ja, een keizersnede is ook een “echte” bevalling en is niet minder of doet niet af aan een natuurlijke bevalling! Dat kan ik nu, achteraf zeggen en geloven.

En toen raakte ik in verwachting van mijn dochter Hannah (nadat we, na Ben een kindje verloren zijn… maar dat is een ander verhaal).
Los van het feit dat ik dol gelukkig was om weer in verwachting te zijn en een tweede kindje te krijgen, dacht ik: “Yes! Dit is mijn kans om het goed te maken”. Ik weet nog dat mijn man tegen mij zei: “Voor jou voelt

dit echt als het overnieuw kunnen doen he?” Dus, ik wilde niets liever dan natuurlijk bevallen. Toen de verloskundige mij vertelde dat dit ook echt kon en mocht, kon mijn geluk niet meer op. Ik fietste op wat bekken pijntjes na, weer zo door de zwangerschap heen. Deze keer was ik mij er natuurlijk wel bewust van dat het eventueel ook anders zou kunnen lopen, maaaaar daar ging ik natuurlijk niet voor! Deze keer ging het lukken, ik wist het zeker.

Mijn man begreep er niets van en vond een geplande keizersnede juist wel een heel fijn idee. Lekker duidelijk, voorspelbaar en vooral niet meer zo een lange weg met weinig slaap, als bij de eerste. Hij had natuurlijk een punt, maar daar wilde ik niets van horen.

Ook deze bevalling liep weer anders dan ik had bedacht en deze keer had ik wel echt een duidelijk beeld voor ogen! Het begon deze keer al anders dan ik had bedacht. Vlak voor kerst had ik te kampen met een flinke buikgriep. Dat is nooit fijn, maar ik kan je vertellen hoogzwanger met je zoontje van nog net geen 3 jaar naast je op de WC al helemaal niet.

Door het veelvuldige overgeven werd ik de dagen voor kerst nauwlettend in de gaten gehouden en moest ik verschillende keren voor een CTG naar het ziekenhuis. Tegen het einde van deze zwangerschap stond ik al onder controle van het ziekenhuis omdat Ben met een keizersnede geboren is. Als je al een keizersnede hebt gehad bestaat er een heel klein risico op het scheuren van het eerder litteken en dit kan de nodige complicaties met zich meebrengen. De kans dat dit gebeurd is echter ongeveer 1 op 1000.

De CTGs waren goed, voor en na de kerst, maar mijn bloeddruk bleek te hoog. Omdat men geen risico wilde nemen werd besloten om mij op 27 december in te leiden. Zo gezegd zo gedaan! Het inleiden verliep soepel en de volgende ochtend werd er al meteen gestart met weeënopwekkers. Nou als ik je een ding in mijn leven kan afraden, dan is het dat wel. Holly shit wat doen die weeën pijn zeg. Maar goed, ik had een missie, namelijk mijn dochter, want ik wist al een tijdje dat het een meisje werd, natuurlijk op deze wereld zetten! Dus doorgaan Karlijn, doorgaan!

“Als ik maar voorbij de 4 cm kom” dacht ik. Want daar was ik de vorige keer op blijven steken. Het voelde als een soort magische grens, als ik daar overheen ben dan komt het helemaal goed. Je kan je voorstellen toen een van de gynaecologen tegen mij zij “je zit nu op 5 cm” had ik het liefs een gat in de lucht gesprongen als het had gekund. Dit was voor mij DE bevestiging nu wist ik zeker dat ik natuurlijk zou gaan bevallen.

De gynaecoloog zou over 2 uur weer terugkomen om te kijken hoe het tegen die tijd gevorderd is. Tegen die tijd kwam er een andere gynaecoloog binnen. Zij keek en zij: “hmmm je zit nog steeds op 4 cm” “WAAAAAAAAAT!!!!! NEEEEEEEEEEE NEEEEEEE! IK ZAT NIET OP 4 CM, IK ZAT OP 5 CM!!!!! ECHT WAAR!” Het voelde bijna alsof een wereld voor mij instortte … mijn droom, mijn missie, mijn falen als moeder goed maken viel in duigen …. Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik de arts in de verte hoorde zeggen: “je mag zelf beslissen, maar gezien de eerste ook een keizersnede is geweest, weet je dat we niet zo lang gaan wachten als met de eerste… je mag er even samen over nadenken …” Nog 2 uur door en hopen dat het dan toch nog zou lukken … mijn gevoel zei JA! Mijn verstand en mijn man zeiden NEE. De tranen rolden over mijn wangen … jeetje wat deed dit zeer, maar ik wist dat de kans nauwelijks aanwezig was dat het over 2 uur miraculeus anders zou zijn … Dus we gingen voor de keizersnee!

Deze keer had ik vooraf wel van alle daken geschreeuwd dat mijn kind NIET meer bij mij weg zou gaan en dat ik mijn kind bij mij wil hebben na de bevalling! Dus dat maakte ik nog even duidelijk voordat we richting OK gingen.

Voordeel van een tweede keizersnee is dat je weet wat je te wachten staat en zo lag ik er uiteindelijk toch heel rustig bij.

Het duurde niet lang voordat het doek weer viel en ik mijn dochter voor het eerst zag. Niet veel later zag ik mijn man met haar in zijn armen mijn kant uit lopen. Ze huilde en mijn man legde haar bij mij op de borst. Ik zal dit moment nooit meer in mijn leven vergeten. Ik krijg er nog steeds een soort vlinders van in mijn buik nu ik het schrijf.

Daar lag ze dan… ze was meteen stil en keek me recht in mijn ogen aan, en ik haar. Haar ogen leken bijna te praten. De wereld om ons heen leek verdwenen. Ik heb echt geen idee meer hoe lang we zo samen lagen. Ik was zo gelukkig. Ik voelde me echt compleet. Een heerlijk gevoel.

Na een tijdje moest ze dan toch even weg. Mijn man pakte haar bij zich en gaf mij een kus. Daar gingen ze, maar het was goed zo.
Het hechten van de buikwond leek lang te duren. Ik dacht nog “zal wel te maken hebben verklevingen of zo door de eerste keizersnee.” Zoiets had ik ergens een keer gelezen. Van de andere kant had ik ook niet echt een besef van tijd, dus misschien leek het lang maar was dat helemaal niet zo. Er liepen best veel mensen rond en af en toe werd door een vriendelijk gezicht gevraagd of bij mij nog alles goed was. “ ja hoor” zei ik dan.

Eenmaal klaar kwam de gynaecoloog bij me. Ze vroeg of ik had gemerkt dat het best wel lang had geduurd en vertelde verder dat dit niet zonder rede was geweest. Er waren complicaties geweest. De woorden erna leken als een droom langs mij heen te zweven. We waren net op tijd, hoorde ik haar zeggen. Ze waren heel erg geschrokken toen ze mijn buik hebben open gehaald. Ongelofelijk, want daar heb ik echt helemaal niets van gemerkt en mijn man ook niet. Ik kan me enkel blije gezichten herinneren.

Toen ze mijn buik open sneden zagen ze Hannah meteen liggen, want daar waar normaalgesproken nog een baarmoeder zou moeten zijn lag een baby open in mijn buik. Het vliesje was nog in takt, onze redding, achteraf. Maar, hoe dan? Ik was blijkbaar een van die 1000 vrouwen waar het litteken van de eerste snee door de druk van de weeën was gescheurd. Mijn baarmoeder was compleet open gescheurd. Doordat mijn blaas na de eerste bevalling verkleefd was geraakt aan mijn baarmoeder, was ook mijn blaas helemaal gescheurd. Ik herinner me nog dat de gynaecologe vertelde dat ze veel moeite hebben moeten doen om het nog bij elkaar te lappen…. “ U en uw dochter hebben heel veel geluk gehad. Het had heel anders kunnen aflopen” hoor ik haar nog zeggen.

Ik ben stil. Vol ongeloof kijk ik haar aan. Daar komen mijn man en mijn dochter al weer binnen lopen. Ze hadden het mijn man ook al verteld. We kijken elkaar aan, hij geeft mij een zoen op mijn voorhoofd en legt Hannah weer in mijn armen. Ik kijk naar haar, ik kijk naar mijn man. Het enige wat ik kan denken en voelen is dankbaarheid. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat mijn dochter en ik gezond zijn.

En toen raakte ik in verwachting van mijn dochter Hannah (nadat we, na Ben een kindje verloren zijn… maar dat is een ander verhaal).
Los van het feit dat ik dol gelukkig was om weer in verwachting te zijn en een tweede kindje te krijgen, dacht ik: “Yes! Dit is mijn kans om het goed te maken”. Ik weet nog dat mijn man tegen mij zei: “Voor jou voelt

dit echt als het overnieuw kunnen doen he?” Dus, ik wilde niets liever dan natuurlijk bevallen. Toen de verloskundige mij vertelde dat dit ook echt kon en mocht, kon mijn geluk niet meer op. Ik fietste op wat bekken pijntjes na, weer zo door de zwangerschap heen. Deze keer was ik mij er natuurlijk wel bewust van dat het eventueel ook anders zou kunnen lopen, maaaaar daar ging ik natuurlijk niet voor! Deze keer ging het lukken, ik wist het zeker.

Mijn man begreep er niets van en vond een geplande keizersnede juist wel een heel fijn idee. Lekker duidelijk, voorspelbaar en vooral niet meer zo een lange weg met weinig slaap, als bij de eerste. Hij had natuurlijk een punt, maar daar wilde ik niets van horen.

Ook deze bevalling liep weer anders dan ik had bedacht en deze keer had ik wel echt een duidelijk beeld voor ogen! Het begon deze keer al anders dan ik had bedacht. Vlak voor kerst had ik te kampen met een flinke buikgriep. Dat is nooit fijn, maar ik kan je vertellen hoogzwanger met je zoontje van nog net geen 3 jaar naast je op de WC al helemaal niet.

Door het veelvuldige overgeven werd ik de dagen voor kerst nauwlettend in de gaten gehouden en moest ik verschillende keren voor een CTG naar het ziekenhuis. Tegen het einde van deze zwangerschap stond ik al onder controle van het ziekenhuis omdat Ben met een keizersnede geboren is. Als je al een keizersnede hebt gehad bestaat er een heel klein risico op het scheuren van het eerder litteken en dit kan de nodige complicaties met zich meebrengen. De kans dat dit gebeurd is echter ongeveer 1 op 1000.

De CTGs waren goed, voor en na de kerst, maar mijn bloeddruk bleek te hoog. Omdat men geen risico wilde nemen werd besloten om mij op 27 december in te leiden. Zo gezegd zo gedaan! Het inleiden verliep soepel en de volgende ochtend werd er al meteen gestart met weeënopwekkers. Nou als ik je een ding in mijn leven kan afraden, dan is het dat wel. Holly shit wat doen die weeën pijn zeg. Maar goed, ik had een missie, namelijk mijn dochter, want ik wist al een tijdje dat het een meisje werd, natuurlijk op deze wereld zetten! Dus doorgaan Karlijn, doorgaan!

“Als ik maar voorbij de 4 cm kom” dacht ik. Want daar was ik de vorige keer op blijven steken. Het voelde als een soort magische grens, als ik daar overheen ben dan komt het helemaal goed. Je kan je voorstellen toen een van de gynaecologen tegen mij zij “je zit nu op 5 cm” had ik het liefs een gat in de lucht gesprongen als het had gekund. Dit was voor mij DE bevestiging nu wist ik zeker dat ik natuurlijk zou gaan bevallen.

De gynaecoloog zou over 2 uur weer terugkomen om te kijken hoe het tegen die tijd gevorderd is. Tegen die tijd kwam er een andere gynaecoloog binnen. Zij keek en zij: “hmmm je zit nog steeds op 4 cm” “WAAAAAAAAAT!!!!! NEEEEEEEEEEE NEEEEEEE! IK ZAT NIET OP 4 CM, IK ZAT OP 5 CM!!!!! ECHT WAAR!” Het voelde bijna alsof een wereld voor mij instortte … mijn droom, mijn missie, mijn falen als moeder goed maken viel in duigen …. Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik de arts in de verte hoorde zeggen: “je mag zelf beslissen, maar gezien de eerste ook een keizersnede is geweest, weet je dat we niet zo lang gaan wachten als met de eerste… je mag er even samen over nadenken …” Nog 2 uur door en hopen dat het dan toch nog zou lukken … mijn gevoel zei JA! Mijn verstand en mijn man zeiden NEE. De tranen rolden over mijn wangen … jeetje wat deed dit zeer, maar ik wist dat de kans nauwelijks aanwezig was dat het over 2 uur miraculeus anders zou zijn … Dus we gingen voor de keizersnee!

Deze keer had ik vooraf wel van alle daken geschreeuwd dat mijn kind NIET meer bij mij weg zou gaan en dat ik mijn kind bij mij wil hebben na de bevalling! Dus dat maakte ik nog even duidelijk voordat we richting OK gingen.

Voordeel van een tweede keizersnee is dat je weet wat je te wachten staat en zo lag ik er uiteindelijk toch heel rustig bij.

Het duurde niet lang voordat het doek weer viel en ik mijn dochter voor het eerst zag. Niet veel later zag ik mijn man met haar in zijn armen mijn kant uit lopen. Ze huilde en mijn man legde haar bij mij op de borst. Ik zal dit moment nooit meer in mijn leven vergeten. Ik krijg er nog steeds een soort vlinders van in mijn buik nu ik het schrijf.

Daar lag ze dan… ze was meteen stil en keek me recht in mijn ogen aan, en ik haar. Haar ogen leken bijna te praten. De wereld om ons heen leek verdwenen. Ik heb echt geen idee meer hoe lang we zo samen lagen. Ik was zo gelukkig. Ik voelde me echt compleet. Een heerlijk gevoel.

Na een tijdje moest ze dan toch even weg. Mijn man pakte haar bij zich en gaf mij een kus. Daar gingen ze, maar het was goed zo.
Het hechten van de buikwond leek lang te duren. Ik dacht nog “zal wel te maken hebben verklevingen of zo door de eerste keizersnee.” Zoiets had ik ergens een keer gelezen. Van de andere kant had ik ook niet echt een besef van tijd, dus misschien leek het lang maar was dat helemaal niet zo. Er liepen best veel mensen rond en af en toe werd door een vriendelijk gezicht gevraagd of bij mij nog alles goed was. “ ja hoor” zei ik dan.

Eenmaal klaar kwam de gynaecoloog bij me. Ze vroeg of ik had gemerkt dat het best wel lang had geduurd en vertelde verder dat dit niet zonder rede was geweest. Er waren complicaties geweest. De woorden erna leken als een droom langs mij heen te zweven. We waren net op tijd, hoorde ik haar zeggen. Ze waren heel erg geschrokken toen ze mijn buik hebben open gehaald. Ongelofelijk, want daar heb ik echt helemaal niets van gemerkt en mijn man ook niet. Ik kan me enkel blije gezichten herinneren.

Toen ze mijn buik open sneden zagen ze Hannah meteen liggen, want daar waar normaalgesproken nog een baarmoeder zou moeten zijn lag een baby open in mijn buik. Het vliesje was nog in takt, onze redding, achteraf. Maar, hoe dan? Ik was blijkbaar een van die 1000 vrouwen waar het litteken van de eerste snee door de druk van de weeën was gescheurd. Mijn baarmoeder was compleet open gescheurd. Doordat mijn blaas na de eerste bevalling verkleefd was geraakt aan mijn baarmoeder, was ook mijn blaas helemaal gescheurd. Ik herinner me nog dat de gynaecologe vertelde dat ze veel moeite hebben moeten doen om het nog bij elkaar te lappen…. “ U en uw dochter hebben heel veel geluk gehad. Het had heel anders kunnen aflopen” hoor ik haar nog zeggen.

Ik ben stil. Vol ongeloof kijk ik haar aan. Daar komen mijn man en mijn dochter al weer binnen lopen. Ze hadden het mijn man ook al verteld. We kijken elkaar aan, hij geeft mij een zoen op mijn voorhoofd en legt Hannah weer in mijn armen. Ik kijk naar haar, ik kijk naar mijn man. Het enige wat ik kan denken en voelen is dankbaarheid. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat mijn dochter en ik gezond zijn.

Dus ja,
Heb ik iets goed moeten maken? Nee
Heb ik gefaald als moeder? Nee
Heb ik iets verkeerd gedaan? Nee
Heb ik een verkeerd lichaam? Nee
Was mijn tweede bevalling zeer uitzonderlijk? Ja

Als je je maar bewust bent van de eventuele scenario’s. Je stil staat bij wat dit voor jou betekend en je van daaruit kan voelen wat jij op dat momenten nodig hebt zodat het voor jou goed voelt.
Hoe de bevalling dan ook voorloopt en hoe je kind geboren wordt, het is allemaal even goed. Het een is niet “echter” bevallen dan het ander.

Je hebt hoe dan ook keihard gewerkt om jouw kindje op deze wereld te brengen en daar mag je verdomde trots op zijn!