Be the mom you want them to remember
Ken je die ochtenden dat je je ogen nog niet open hebt en de mama-trein al vertrokken is? Je staat nog half slapend met een been in de douche terwijl je dochter boos en huilend op de badkamer grond zit. Ze roep dat ik het geluid van de douche zachter moet zetten. Omdat ik nog Hans Kazan nog Hans Klok heet, kan ik dat natuurlijk niet, waarop mijn dochter nog een beetje bozer wordt! Dan roept de oudste uit zijn bed: “mamaaaaaa, ik ben de wieltjes kwijt! Kom je even helpen zoeken?”
Beneden aan het ontbijt denken mijn kinderen niet dat ik Hans Klok ben, maar een multifunctionele octopus die commando’s uitvoert. Zo heeft de een dorst en moet de melk NU in de beker en heeft de ander het koud en wil NU een deken, terwijl ik de boterhammen voor school aan het smeren ben en probeer een slokje koffie te drinken. Na een slok, inmiddels bijna koude koffie, herinner ik mijn kinderen eraan dat zijzelf ook handjes & voetjes hebben om te gebruiken. Ze kijken mij allebei heel verbaasd aan, alsof ik net heb verteld dat er een draak in papa’s onderbroek in de tuin staat.
Als multifunctionele octopus moet je er trouwens bij een peuter van bijna 3, zoals mijn dochter, wel voor waken dat je je tentakels niet té snel gebruik. Zo is het ZELUF melk in haar beker doen van levensbelang! Zit de melk al in de beker kan dit zo nu en dan wel eens tot een existentiële crisis van mijn dochter leiden. De oudste kijkt mij dan met rollende ogen aan en denkt: “daar gaan we weer”. Tegenwoordig heef hij zelf gelukkig ook niet meer zoveel zin in een drama op de vroege ochtend en probeert hij zijn zusje vrolijk te stemmen met grapjes of haar af te leiden door haar te vertellen dat ze vanavond de schoen weer mogen zetten!
Die ochtend fiets ik onrustig, met mijn eigen to-do lijst van de dag (wat soms meer op een never ending story lijkt) in mijn hoofd naar school. Met een beetje geluk maken ze geen ruzie in de bakfiets en begint alleen mijn dochter weer te huilen omdat de muts van haar jas niet fijn zit.
Voor mijn gevoel haal ik de mama-trein vandaag niet meer in en begin ik de existentiële crisis van mijn dochter over te nemen.
Op school, waar ook de andere moeders hun kinderen afzetten, vraag ik mij die ochtend af hoe andere moeder dat doen. De een ziet er op de vroege ochtend altijd uit om door een ringetje te halen en denkt altijd aan de verjaardagen van de juffen. De ander vergeet nooit een studiedag en heeft voor het schoolontbijt een super mega gezond ontbijt meegeven, waarbij ze terloops laten vallen dat het een kleine moeite was. Ik denk heel even:“ligt het aan mij?”, maar ik verwerp de gedachten weer snel, wetende dat iedere moeder een multifunctionele octopus is….
Moeders klagen niet, maar doen gewoon wat ze moeten doen: je kinderen groot brengen, het huishouden, werken, quality time met je partner, sociale contacten… Het gewone leven gaat door en zij zetten gewoon een extra tandje bij en meestal vinden ze dat heel gewoon.
Moederschap is vanzelfsprekend & onvoorwaardelijk, maar niet “zelf-brekend”
Het laatste woord heb ik verzonnen, omdat ik geen ander woord kon vinden dat past. Maar met meer dan één woord gezegd: Ben lief voor jezelf & weet dat je het goed doet & dat je genoeg doet! Geef jezelf en jouw kinderen de ruimte zichzelf & de wereld, ieder op zijn of haar eigen manier te mogen ontdekken, ontwikkelen & zijn.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar:
- Ieder moment dat je je er bewust van bent
- Ieder moment dat je de was gewoon even de was laat zijn
- Ieder moment dat je in je pyjama met Elza & je dochter staat de dansen of je met een toverdrankje verweerd tegen de rubberen gifslang van je zoon
- Ieder moment dat je geniet van een heerlijk bad
- Ieder moment dat de je merkt dat de trein weer heel hard gaat
- Ieder moment dat je dubbel ligt van de lach
- Ieder moment dat je man je in het weekend even een uurtje langer laat liggen
- Ieder moment dat je‘s avonds uitgeteld op de bank zit en denkt:“vandaag is het me niet gelukt, maar hey , morgen is weer een dag!”
- Ieder moment dat je je kopje even koffie rustig opdrinkt voordat je aan je to-do lijstje begint
Ik schreef het ook in een van mijn eerder blogs…
Kids don’t need a perfect mom, they need a happy one!
Ik ben die vergeetachtige en gevoelige mama met haar haren en haar hoofd soms in de war.
Die mama die geen Hans Klok of multifunctionele octopus. Maar die mama die er voor haar kinderen is en altijd zal zijn, maar net als iedereen gewoon 2 handjes en één hoofdje heeft. Die zich er regelmatig aan moet herinneren tijd voor haarzelf te nemen en, hoe cliché ook, dat juist ook goed is voor mijn kinderen!
Be the mom you want them to remember
