… Ik ben mens, ik ben leven, ik ervaar
…Ik ben mama, ik ben voorbeeld, ik vorm
Nu, ruim 1,5 jaar later, is mijn angst niet meer leidend/lijdend. Ik kijk in de spiegel en ZIE mijzelf. Ik ga voor mijzelf. Dit betekend iedere keer de angst en confrontatie doorstaan. Iedere keer dat ik dat doe kom ik nog dichter bij mijzelf. De eerste keren waren zo ongelofelijk moeilijk en wat was ik soms vreselijk bang. Het maakte me onzeker en soms echt intens verdrietig. Jeetje, wat kostte het bergen aan energie. Maar, de acceptatie van mijn demonen en echt te ervaren dat zij niet de heerser zijn over mij, maakte mij uiteindelijk vrij. Vrij van mijn eigen harnas. Mijn demonen verlammen mij niet meer! Ik ben nog steeds wie ik was, maar maar mijn angsten of onzekerheden wegen niet meer het zwaarst. Welke berg dan ook, is niet meer te hoog om te beklimmen. Soms is de klim wel zwaar en soms rol ik een stukje naar benden, maar uiteindelijk sta ik weer op en kan ik verder klimmen naar de top.
Het leven is en was niet altijd rozen, geur en maneschijn en dat is nu, meestal helemaal ok.
Voor mij horen de mooie en de minder mooie dingen die het leven met zich mee brengt er allemaal bij. Dus ik lach evenveel als ik huil … dat is stiekem wel echt waar … Soms vind ik het leven fantastisch en soms gewoon even moeilijk en niet leuk. Zo voelt dat ook met het opvoeden van mijn twee kleine apen. Ik ben pas laat moeder geworden (38) en moest bij de eerste echt wel even wennen aan de voor mij toen gigantische verandering van mijn hele leven. Ik kon ook niet zeggen dat ik het niet meer wilde en de verantwoordelijkheid voor die kleine aap voelde enorm. Kon ik dit wel? En mag je dit wel voelen en denken, want je wilde toch graag een kindje. Wat ligt hier een enorm taboe op zeg. Al die hormonen in je lijf, gesloopt van de bevalling, gebroken nachten en het is zo een mega life-changing moment en je moet het allemaal maar prachtig vinden. Er is niks mis met, dat het pittig is, wennen is, zoeken is, je zo emotioneel als een deur bent, je onzeker bent …. en misschien nog zo veel minder of meer. Voor iedereen is het anders, je houd van je kind, dat gaat vanzelf, maar daar horen alle gevoelens en gedachten bij. De mooie en de moeilijke.
Nu, ruim 5,5 jaar verder en nog een kind verder, want gek genoeg wil je er toch echt nog een denk ik: jazeker kan ik dat! Maar weet ik altijd wat ik doe? Nee! Want dat is opvoeden toch?
Geen idee waar je aan begint, je kan het van te voren echt niet oefenen. Je groeit mee met de leeftijd en fases van je kind, je doet je uiterste best met de gedachten en het gevoel ze het aller beste te willen geven. En meestal gaat mij dat goed af, maar soms ook niet. Soms baal ik daarvan en voel ik me schuldig.
- Soms lig ik dubbel van de lach en ga ik helemaal op in het spel van mijn kinderen.
- Soms zit ik met mijn handen in mijn haar en heb ik weinig geduld.
- Soms wordt ik overspoeld met een golf van liefde en smelt ik als mijn dochtertje spontaan zegt “mama, ik hou van jou” (dat doet ze echt).
- Soms plak ik ze achter het behang en moet ik voor de 10e keer zeggen dat de muur niet bedoelt is om over te likken.
- Soms kan ik niet genoeg van ze krijgen en maakt mijn hart een sprongetje als ik ‘s ochtends vroeg de voetstapjes van hun richting onze kamer hoor komen.
- Soms is het heel fijn om even niet mama te hoeven zijn en gewoon te doen waar ikzelf zin in heb. Soms maak ik mij al zo veel zorg en soms laat ik ze lekker ontdekken.
- Soms is het heerlijk dat ze groter worden en soms zou ik ze zo graag klein willen houden.
Missen doe ik ze altijd.
Ze nog meer willen geven en het nog beter willen doen, heb ik altijd.
Ze voor alle ellende in de wereld willen behoeden heb ik altijd.
Ze de wereld te gunnen, heb ik altijd.
Hopen dat ze later goed “terecht komen” heb ik altijd.
Mega cliché, maar kinderen krijgen en opvoeden is een van de heftigste maar ook mooiste dingen die ik mee heb mogen maken. Een ontdekkingstocht, waarin ik niet alleen mijn kinderen vorm, maar ook mijzelf ontdek. Zij houden mij mijn spiegel vanzelf voor.
Het laat onuitwisbare voetsporen achter die je, op welke manier dan ook, vormen voor de rest van je leven. Deze ervaringen zijn niet altijd de meest makkelijke in een mensen leven, maar uiteindelijk vaak de meest waardevolle.
“Your beliefs become your thouths,
your thoughts become your words,
your words become your actions,
your actions become your habit,
your habits become your values,
your values become your destiny.”
Mahatma Gandhi