Het onlosmakelijke elastiekje
Avond! Ik zit net goed en wel met mijn kopje thee op de bank, want mijn blog moet af! Dan roept de oudste uit zijn bed: “mamaaaaa?!” … “ja, schat?” … “Ik ben bang mama” … “waarvoor dan lieverd?” … “nou ja, mama. Als jij dood gaat dan ben ik heel erg verdrietig” … stil …. “maar mama? Krijg ik wel een nieuwe mama als jij dood gaat?”
Ken je dat? Dat onzichtbare elastiekje?
Sinds de geboorte van mijn oudste zoontje zit er een onzichtbaar elastiekje aan mij vast. De eerste keren dat ik zonder hem ergens naartoe ging, voelde ik het voor het eerst … dat was gek, want ik had dit nooit eerder gevoelt. Ik wist eigenlijk ook niet zo goed wat ik ervan moest vinden. Van de ene kant was het een fijn gevoel, maar van de andere kant ook heel beklemmend. Het voelde enorm strak waardoor het ontzettend moeilijk was om zonder hem weg te gaan, terwijl ik het ook wel even fijn vond. Lekker tegenstrijdig dacht ik toen nog, niet wetende dat het elastiekje nooit meer weg zou gaan en de tegenstrijdige gevoelens zo nu en dan ook gewoon zouden blijven.
Het beklemmende gevoel ging over, want de verantwoordelijkheid van het groot brengen van mijn zoontje wende gelukkig. Het gevoel er altijd voor hem te moeten zijn ging van groot en zwaar, naar eigenlijk best normaal. Alleen dat elastiekje, dat wilde maar niet weg gaan …. een onlosmakelijk feit sinds dat de kinderen zijn geboren. Door de jaren heen wordt het minder strak, althans, als het niet om een compleet nieuwe situatie gaat of mijn kinderen het moeilijke hebben. Het kunnen soms de meest simpele situaties zijn, zoals toen mijn dochter na de zomervakantie met haar armen om mijn been geklemd stond te huilen alsof haar leven ervan afhing. Dan stap ik toch weer even met een flinke brok in mijn keel op de fiets. Tja en die tegenstrijdigheid … ze niet te kunnen missen, maar ook even gewoon ik te zijn, zonder de kinderen. In het begin kon ik me daar ook wel eens schuldig over voelen, al wist ik dat als ik iets doe wat goed voor mij is, het ook voor de kinderen goed is … Soms vergeet ik dat ik ook maar gewoon ik ben met mijn eigen proces en mijn eigen behoeften, want dat “oergevoel” om ze gezond en blij groot te trekken en ze voor alles en iedereen te willen beschermen, dat kruipt steeds weer naar de eerste plek! Evenwicht daarin zoek en houden gaat soms heel goed en soms even niet.
Ik zeg wel eens tegen mijn jongste dochtertje als ik haar ‘s avonds naar bed breng “ook als je mama niet ziet, ben ik er toch. Je zit in mijn hartje en mama zit in jouw hartje”. Vaak zeg ik dit om haar gerust te stellen, maar het is ook echt zo! Waar ik ook ben, hoe ver weg, hoe dichtbij, hoe lang of hoe kort …. dit elastiekje is onlosmakelijk verbonden aan mij en mijn kinderen. Niets of niemand kan het weer los maken. Dat zou ik trouwens ook helemaal niet meer willen, want hoe zeer ik af en toe snak naar een momentje voor mezelf, of een extra uurtje slaap… ik hou van mijn leven waar de Lego tegen de pindakaas pot praat, druifjes in kontjes verdwijnen (niet letterlijk trouwens) chocoladen handafdrukjes op de tuindeur plakken en er altijd genoeg was te doen is! Zo vroeg mijn zoontje laatst vol ongeloof: “maar mama, vind je de was doen niet leuk dan?
