Huidige stand: corona 1.0, 2.0 ... lockdowne 2 ... avondklok 1
Al zoveel gedacht, gevoelt en ervan gevonden … van de ene kant is het, nu bijna 1 jaar later, zo gewoon. Van de andere kant went het nooit … Als ik in de rij bij de kassa van de jumbo sta kijk ik nog steeds met een bevreemd gevoel naar de mensen voor en achter mij in de rij, allemaal een mondkapje op … de vrouw achter de kassa staat achter een groot plastic bord mijn boodschappen te scannen. Een beeld, waar ik ook ben en hoe lang het ook duurt, voor mij nog steeds voelt alsof ik Rene Rousso ben die naast Dustin Hoffman in Outbreak is beland.
De 8 weken durende lockdown van dit voorjaar met 2 kleine kinderen, achter ons gelaten. Een dubbel marathon voor super mama’s en papa’s, die, één voor één een superhelden diploma inclusief certificaat voor volwaardig multifunctionele octopus hebben verdient. Want ja …. hoe dan?? dacht ik toen! Maar 8 weken later kom ik tot de conclusie dat we het gewoon voor elkaar hebben gekregen en ons huis nog staat!
Moe en een klein beetje trots, breng ik de kinderen na al die weken opgelucht weer naar school! En zo leek ons gewone leventje stukje bij beetje langzaam maar zeker weer op gang te komen. Na een heerlijke, best wel onbezorgde zomer inclusief 3 weken Nederlandse kust, gaan we het najaar in met Corona, helaas zoals voorspeld, in opmars. Vlak voor de kerst, wordt ik, voor mijn gevoel uiteindelijk toch overrompeld door een nieuwe lockdown. Als klap op de vuurpeil de basisscholen en kinderopvang ook weer dicht. Neeeeeee… nee, nee, nee! Niet weer!!! Hoe dan? Hoor ik mijzelf weer denken!
Ik zie mijzelf gelaten de de feiten op een rij zetten en met agenda en werkroosters een nieuwe planning samen met mijn man maken … want ja, het is wat het is, dus laten we er het beste van maken!
Ik hoor mijzelf ook denken: moet ik er iets van denken, vinden, voelen? Wil ik er iets van vinden, denken, voelen?
En soms, heel soms, zou ik er zo graag even omheen willen of gewoon doen alsof het er niet is, maar er is geen “ontkomen” aan!
In mijn hoofd sta ik te dansen op Aha of een andere foute jaren 80 plaat. Ik heb het zoveelste biertje in mijn handen en het zweet loopt over mijn voorhoofd langzaam naar benende. Ik ben met vriendinnen opstap, in de kroeg! Het is stampen vol, maar niemand vind het erg. Iedereen is super blij en geniet er misschien juist van dat we eindelijk weer zo dicht op elkaar mogen staan! Het bier smaakt fantastisch en mijn lijf wil niet meer stoppen met dansen! De kinderen zijn logeren, dus ik het is niet erg als ik morgen met een flinke kater wakker wordt, want na al die tijd ben ik echt niks meer gewend ….
“mama, mama, maaaaaaama…. “ hoor ik ergens in de verte. REALTYCHECK! Ik sta buiten voor ons huis, met de boodschappentassen in mijn hand. “Mama, je moet wel een mondkapje meenemen he!” Hoor ik mijn dochtertje van 3 tegen me zeggen, terwijl ze me aankijkt en in de bakfiets klimt.
Het heeft mijn leven, het leven van mijn man en mijn kinderen veranderd. Dat is een feit.
Lockdowne 2! We zitten er midden in. Na 2 weken kerstvakantie, de scholen al weer 3 weken dicht en nog zeker 2 weken te gaan! Hier in huis hebben we unaniem besloten dat we Corona gewoon stom vinden! Om Corona te laten weten dat het echt tijd wordt om te verdwijnen, hebben mijn kinderen samen met hun moeder (ehm… mij dus) deze winter zelf een Corona videoclip gemaakt op de deuntjes van de Pieten Sinterklaas Move van Party Piet Pablo. Ik raad het iedereen aan, het lukt echt op
Boven op de lockdown sinds een paar dagen ook een avondklok erbij … Juist omdat het niet mag, roept mijn lijf: ik wil naar buiten … Niet dat ik nog op veel plekken kwam maar de avonden waren toch nog de momenten waarop ik nog eens met een vriendin kon afspreken om even lekker bij gekletsten zonder kinderen. Ook dit dan nu maar vanuit thuis en digitaal???…pfff … ik zou ook naar Australië kunnen verhuizen, dan zie ik nog even veel familie en vrienden. Ik mis het echte contact, voel ik in iedere vezel van mijn lijf.
Midden in deze tweede marathon voel ik dat mijn onzichtbare elastiekje regelmatig alle kanten uitgetrokken wordt en ik me soms geen octopus met 10 maar met 20 armen voel. Mijn innerlijke kompas lijkt halverwege de weg kwijt geraakt, want soms weet ik niet meer of het nou links recht boven of onder is.
Mijn missie was: UTOPIA
– Mijn kinderen het beste onderwijs ever geven, terwijl ik geen juf ben en vaak het geduld van een goudvis heb! Maar met minder doe ik ze te kort.
– Ik de overdreven drang voel alles uit de kast te moeten halen om hun op alle vlakken ruim voldoende mee te geven, omdat zij zich in deze gekke tijd anders niet gezond zouden blijven ontwikkelen. Mijn ideeën en plannen schieten van links naar rechts en moeten allemaal uitgevoerd worden. Totdat mijn man mij weer met die ene blik aan kijkt … maar met minder doe ik ze te kort.
– Ik iedere dag die uitgeruste, evenwichtige mama ben. Alsof ik dat zonder Corona wel iedere dag was …. maar met minder doe ik ze te kort.
– Ik tijd voor mijzelf neem … ehm, die sla ik even over, want die blijft zonder Corona al moeilijk voor mij …
– Ik genoeg tijd voor mijn kinderen heb … nog nooit zo dubbel gevoeld, want ze zijn 24/7 thuis en een momentje zonder kinderen zou best fijn zijn maar echte tijd, zonder dat ik even de was moet doen, even een mailtje moet lezen, even … moet doen … maar met minder doe ik ze te kort.
Mijn missie is: LAAT HET LOS!
Om de 2e lockdown met twee kleine kinderen wel uitdagend genoeg te houden, ben ik te midden van deze lockdown gestart met een nieuwe baan en wil ik mijn eigen bedrijf als zelfstandig fotograaf naar een volgend level brengen. Want, lockdown 1, 2, 3, 4 …. of niet, mijn hart blijven volgen kan en wil ik niet meer kwijt!
In de praktijk leidt dit tot de realisatie, dat het nu echt tijd wordt om mijn coronakloffie uit te doen. Want ja, eerlijk is eerlijk, in al die weken, maanden thuiswerken wordt je toch wat makkelijker in je kleding keuzes. Als het maar lekker zit! Dus toch online maar even wat nieuwe kleren shoppen!
Naast mijn nieuwe garderobe, mogen mijn nieuwe collega’s tijdens Teams vergaderingen ook kennis maken met mijn kinderen. Mijn dochtertje van 3 springt met haar zelf gemaakte xnex slak meteen nieuwsgierig op mijn schoot. Ze lijkt niks te willen missen, want ze zit zowat vastgelijmd op mijn schoot en ik mag mijn oortjes niet in doen. Ze moet en zal horen wat er gezegd wordt op het nieuwe werk van mama. Ook het interesse van mijn zoontje van 6 voor de teams vergadering wordt gewekt op het moment dat mama zelf een bijdrage aan de vergadering levert. Hij doet dit door achter mijn rug, via de leuning over mijn stoel te klimmen, waardoor hij bijna op mijn schouders hangt. Daarmee is hij er nog niet, want hij vind het ook enorm belangrijk om een aantal van zijn knuffels aan mijn nieuwe collega’s te tonen. Dit doet hij door een konijn en een aapje langs beide kanten van mijn hoofd richting beeldscherm te duwen.
Voor het inwerken moet ik (als het kan) heel af en toe ook naar kantoor. Op de fiets voel ik een glimlach op mijn gezicht, want het voelt bijna als een feestje. Mijn nieuwe baan wordt tijdens deze lockdown mijn me-time uitje van de week.
Ik realiseer mij dat het van de ene kant van alles van mij vraagt om tijdens deze lockdown aan een nieuwe baan te beginnen, want ik wil het goed doen. Van de andere kant is het ook een welkome afwisseling en lijkt het juist helpend om mijzelf in evenwicht te houden.
Mijn eigen leventje gaat ineens 10 versnellingen harder, terwijl de wereld steeds harder op de rem lijkt te trappen. In mijn coronabubbel lijken veel dagen zonder punt of komma door te gaan.
Opstaan, ontbijten, douchen, lesgeven, fruit voor mijn kinderen maken, poetsen, boodschappenlijstje maken, met de kinderen spelen, boterham eten, mijn ruziënde kinderen “toespreken”, opruimen, even paar foto’s bewerken of een post plaatsen, even de was uithalen, proberen wat appjes van vriendinnen te beantwoorden terwijl mijn dochtertje ook probeert mee te typen, mijn man een kusje geven die binnen komt, mijn zoon uitleggen dat hij geen Spider-Man is terwijl hij in de boekenkast wil klimmen, mijn dochter een boekje voorlezen, koken, eten, opruimen, kinderen in bad, kinderen in bed, kopje thee zetten, mijn blog schrijven en foto’s uitzoeken….
Opstaan, douchen, ontbijten, werken, koken, eten, spelen, opruimen, kinderen naar bed, was uithalen, eindelijk even bijpraten met mijn moeder, aan mijn website werken, post plaatsen, foto’s sorteren, foto kritieks terug kijken waar ik foto’s heb ingeleverd voor feedback om van te leren…
Ik ben vaak moe en de Coronakilos (blijft toch een goed excuus) worden er ook niet minder op, maar ik voel me meestal gewoon goed! Daar ben ik heel erg dankbaar voor. In tijden van Corona lijken de tegenstrijdigheden zo nadrukkelijk aanwezig en de weegschaal waarin ik probeer mijn evenwicht te houden, zo groot.
Hoe doe je dat dan? Hoe pas ik me aan, aan deze langdurig ongewone situatie? Hoe kan ik ongewoon, gewoon maken zodat ik niet alleen mijn hoofd boven water hou, maar voldoende evenwicht kan behouden? Hoe kan ik ongewoon, gewoon voor mijn kinderen laten zijn, zonder mij zo nu en dan geen overdreven zorgen te maken dat ze geen holbewoners met gebrek aan sociale vaardigheden gaan worden?
Voor mijzelf heb ik deze antwoorden gevonden:
- Accepteren dat het is wat het is.
- Los laten wat ik niet kan veranderen.
- Alles & mijzelf meer, veel meer tijd geven.
- Lief, heel lief zijn voor jezelf en de mensen om mij heen.
- Het gewoon simpel houden. En als ik het even niet meer weet, weer bovenaan beginnen!
Toen riep mijn zoon van boven uit zijn bed “mama? … “ja?” “ ik wilde even tegen je zeggen dat ik van jou hou”…
