Vind ik mezelf de moeite waard? Vind ik mijzelf goed genoeg?
Durf ik te kiezen voor mijzelf? … Durf ik mijn hart te volgen? Geloven in mijzelf!?
Het antwoord was nee. Nu, ruim 1,5 jaar later is het antwoord (soms met knikkende knieën) JA!
Wat heeft dit nou te maken met ouder zij, vraag je je misschien af? Eigenlijk alles, want wat geef ik mijn eigen kinderen mee als ik niet geloof in mijzelf en mijn hart niet volg? Het klinkt zo logisch en zo simpel, maar voor mij was het mijn grootste drijfveer ooit om door mijn burn-out echt met de billen bloot te gegaan. Ik ben aan de slag gegaan met mijzelf om op die ene bovenste vraag vanuit mijn hart JA te kunnen/leren zeggen. Jeetje, wat was dat soms zwaar. Een enorme confrontatie met mijzelf, in die zwarte put durven zakken en vanuit de bodem naar boven te klimmen. Veel tranen, veel twijfel, veel gedachten, veel gesprekken. Ergens aan het begin van mijn buren-out keek ik naar de film “Tully”. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik zag mijzelf terug in de hoofdpersoon: een moeder die kost wat het kost alle ballen in de lucht probeert te houden, maar van binnen steeds dieper zinkt. De meeste heftige confrontatie met mijzelf en dan ben je 43 jaar oud. Maar door dit aan te gaan met ben ik dichter bij mijzelf gekomen dan ooit. Nu ruim 1,5 jaar later ben ik minder (vaak) bang om in het diepe te springen en minder (vaak) bang om te zijn wie ik ben! En misschien nog belangrijker, bang zijn mag, maar het weerhoud mij niet om mijn hart te volgen en mijn kinderen proberen te leren dat je het leven tot in je tenen mag leven. Dat het heel mooi maar ook heel moeilijk kan zijn en dat het allebei mag! Dat je goed bent zoals je bent, kwetsbaar en sterk, talent en imperfectie.
En toen dacht ik, laat ik maar eens gaan bloggen! Haha nee, maar het voelt als een kans en die ik wil aangrijpen. Ook al schijt ik ook een beetje in mijn broek, want ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Schrijven is niet mijn sterkste kant, vertellen wel. En ja, ik leg mijn eigen ikje toch even zo open op straat. Maar ja, ik heb de afgelopen 1,5 jaar wel wat ervaring opgedaan om met de billen bloot te gaan. En dat heeft me uiteindelijk alleen maar goeds gebracht. Dus wat ik ga doen, ondanks dat ik het ook heel erg spannend vind, ik ga het gewoon doen! Ik wil jullie graag keer op keer meenemen in mijn gewone leventje als mama, vrouw, vriendin, dochter, zus, fotografe. Gewoon zoals ik ben. In wat ik denk, voel & vind.
Benieuwd naar mijn volgende blog? Ik hoop het! Hierin ga ik vertellen over ouder zijn, hoe doe ik dat nou & wat betekend het voor mij om die twee kleine aapjes groot te brengen?
Opvoeden is voor mij ook: durven kijken naar mijzelf
Opvoeden is: als je zoontje zegt “mama, kijk een kontjes trompet!” terwijl hij de staart van de t-rex in zijn mond stop!…